Ewa napisała do mnie, że boi się pająków tak bardzo, że samo wyobrażenie ich obecności przyspiesza jej oddech. Co najgorsze, jej dwie córki też panicznie boją się pająków, więc Ewa pyta, czy to jest dziedziczne i czy hipnoterapia mogłaby pomóc. Jeszcze kilka lat temu odpowiedziałbym, że arachnofobia nie jest dziedziczna. Dziś jednak wiem, że odpowiedź jest bardziej złożona.
Najświeższe badania genetyczne prowadzone na bliźniętach sugerują, że dziedziczność strachu przed pająkami jest istotna. Naukowcy twierdzą, że wpływ genetyczny jest „znaczący”, a to znaczy, że jest dziedziczna w pewnym stopniu. Ja jednak w dalszym ciągu uważam, że dzieci uczą się lęku, obserwując reakcje rodziców lub bliskich osób. Jeśli dziecko wiele razy widzi dorosłego w stanie paniki, uczy się, że pająk jest zagrożeniem. Lęk osiada w nim jak kurz.
Dlatego warto zacząć od logicznego przyjrzenia się faktom. Pająki w naszych domach nie są intruzami, lecz wskaźnikiem zdrowego domu. Ich obecność oznacza, że miejsce nie jest ani zbyt suche, ani zbyt wilgotne. Pajęczaki pełnią też pożyteczną rolę – redukują populacje owadów, które potrafią wyrządzić realne szkody i przenosić choroby. Rocznie zjadają setki milionów ton insektów. Ich pajęczyna, która budzi w nas wstręt, w istocie jest jednym z najdoskonalszych materiałów stworzonych przez naturę i może służyć do produkcji opatrunków.
Zamiast ulegać automatycznemu impulsowi zabicia pająka, spróbujmy wybrać inne rozwiązanie. Można przenieść go na zewnątrz, do garażu, na strych – w miejsce, gdzie nie będzie nas niepokoił, a jednak pozostanie przy życiu. Ten drobny gest nie tylko ratuje stworzenie, ale daje nam poczucie, że nie jesteśmy bezradni wobec własnego lęku. Że możemy dokonać wyboru, choćby małego, który odbiera strachowi jego siłę.
A hipnoterapia? Nie istnieje żadna metoda, którą z czystym sumieniem mógłbym nazwać cudownym remedium. Hipnoterapia pomaga wielu ludziom, zwłaszcza wtedy, gdy lęk ma swoje źródła w utrwalonych wzorcach emocjonalnych. Zanim jednak sięgniesz po ten sposób, spróbuj nazwać swój strach bez wstydu. Bo dopiero wtedy, gdy odważymy się spojrzeć na własne lęki w świetle świadomości, zaczynamy odzyskiwać nad nimi władzę. I w tej decyzji – żeby spróbować zrozumieć, zamiast od razu odrzucać – jest początek Twojej wolności.
p.s.
Kolejna środa, kolejny sucharek. To jasne, że w tej piosence jest drugie dno, zupełnie niezrozumiałe dla młodego pokolenia. Nie ma potrzeby zgadywać, o co tu chodzi, lepiej od razu udać się do swojej babci lub dziadka. Zapytajcie, kim była Kłujka plujka zawsze na „nie”, nawet kiedy lepiej jest, to jej ciągle źle! Oni z pewnością wam o niej opowiedzą, chociaż to się działo dawno, dawno temu w okresie wielkich przemian. KŁUJKA PLUJKA
